دو خانواده افغانی هستن که من هر از گاهی براشون لباس و برنج و ... می برم. هر وقت چیزی براشون بردم در دالان تنگ و تاریک خونه شون اونا رو دیدم و رنگ و روی زرد و کم جون اونها کمتر جلب توجه کرده. فقط بچه ها که تو هم می لولن بیشتر از هر چیز توجه منو جلب کرده.
اینبار با منصوره (مادر یکی از خانواده ها) صحبت کردم. شش بچه داره بزرگترینش که دختر 14 ساله نسبت قشنگی و کوچکترینش هم دختر 5 ساله. منصوره منو به حیاط خونه ش دعوت کرد که سقف فرو ریخته ایوان خونه شو نشونم بده. خونه! مخروبه ای که فقط سر پناهی بیشتر نیست. از خونه های کلنگی پایین شهر سمنان که فقط خانواده افغانی مثل منصوره می تونه اونجا زندگی کنه! در نور حیاط چهره منصوره رو بهتر دیدم. همیشه فکر می کردم زن مسن پنجاه ساله ایه ولی در نور, چهره اش جوون تر بود هر چند تنها چهار دندون در جلو دهانش بود و موهایش سفید شده بود ولی این پیری زود رس در روشنایی حیاط نشان از زحمت و فقر اون بود.
از منصوره پرسیدم چند سالته؟
در حالی که لبخند غمگینی زد گفت: سی و دو سال! وقتی نگاه متعجب من رو دید دستی به موهایش کشید و گفت: پیر شدم. موهام سفید شده!
پرسیدم چرا شما برنگشتید به کشورتون؟
گفت: پول نداشتیم.
گفتم: اذیت نمی کنن موندید؟
گفت: نه دوباره برامون کارت صادر کردن
گفتم: انشالله پولت جور میشه و بر می گردی. دوست داری برگردی؟
منصوره گفت: نه. اونجا وضع خوب نیست. اینجا برامون بهتره. شوهرم کارگری می کنه. پسرام هم وقتی تعطیل میشن کارگری می کنن. اگه بذارن دوست داریم همینجا بمونیم.
با خودم فکر کردم زندگی در این مخروبه رو ترجیح میده به وطن خودش. پس چرا ما این آرزوی کوچک اونو ازش می گیریم؟
انسان ها آزاد هستن که حق انتخاب محل زندگی شون رو داشته باشن. حالا چون خانواده او افغانی فقیری هستن محکوم به برگشتن به جایی که هیچ تعلق خاطری نسبت به اونجا ندارن هستن؟!





حماسه کوهستانی دختر افغانی الاصل که امسال ملکه زیبایی انگلیس شد. مقایسه می کنم او را با منصوره!

آیا انسان ها مسئول بدبختی و فقر خودشون هستن؟


***

قبل از عید کنار بانک پیرزن افغانی ازم پرسید این بانک ملته؟ گفتم: بله
با من وارد بانک شد و کاغذی رو نشونم داد و گفت کجا برم؟: دیدم در کاغذ نوشته مبلغ چهل هزارتومن به حساب شهرداری واریز شود. به او باجه رو نشون دادم. کنار باجه چند تا افغانی دیگه هم بودن. پسر شانزده- هفده ساله ای به طرف پیرزن اومد و کاغذش رو گرفت.
منتظر بودم مسئول باجه کارم رو انجام بده دیدم پسر افغانی به آرومی و با خجالت به مسئول باجه گفت این پول رو چکار باید بکنم؟ مسئول باجه بدون اینکه سرش رو بلند کنه فیش دوبرگی به اون پسره داد . پسره کمی هاج واج نگاهش کرد و دوباره گفت: این که دوتاست؟! مسئول باجه جوابی به او نداد , پسر همینطور منتظر مونده بود. من که از رفتار کارمند بانک عصبانی شده بودم به پسره گفتم برو از اونطرف کاربن بردار و بذار بین دوتا فیش و ... بعد با عصبانیت به مسئول باجه گفتم: لطفن درست راهنمایی کنید . کارمند بانک سرش رو بلند کرد و نگاهی به من کرد و به پسره گفت برو کاربن ...
از دست کارمند بانک عصبانی بودم. چون اونا چند تا افغانی بی سواد بودن باید کم توجهی کنه و فقط نسبت به مشتری های خوش ظاهر و ... مودبانه رفتار کنه؟!!

کمی مهربان تر باشیم و مهمان نوازتر و این مردم درد کشیده که انتظار و توقع زیادی ندارن رو در کنارمون بپذیریم.

پ.ن:افغانی ها پول ها رو برای صدور کارت واریز می کردن و نسبت به تعداد افراد خانوار مبلغ فرق می کرد. از چهل هزارتومن به بالا