بلاخره بارسلونا قهرمان شد. حق این تیم و مربی خوبش « ریکارد» بود.
دیشب با بهبودم این بازی را تماشا می کردیم. بهبود دوست داشت آرسنال برنده بشود. وقتی گل اول را آرسنال زد او با خوشحالی شروع به کرکری خواندن کرد .
دقیقه 75 به من گفت : دیگه ناامید شدی؟!!
ولی من مطمئن بودم بارسلونا قهرمانه و فقط از بدشانسی می ترسیدم!
از فوتبال انگلیسی خوشم نمیاد. بازیکن ها و تماشگران متعصبی دارند. (شنیدید که: مردان انگلیسی بیشتر از زنانشان به فوتبال علاقه دارند و توجه می کنند!)
سال گذشته وقتی لیورپول قهرمانی را ناباورانه از میلان گرفت و میلان برنده و در نزدیکی جام, ناگهان شکست خورده و جام از دست داده از زمین خارج شد, خیلی دلم سوخت و امسال بارسلونا همین حس را به آرسنال داد!
من بیشتر بخاطر مربی خوب بارسلونا دوست داشتم این تیم قهرمان باشه. «ریکارد» هلندی در زمان خودش فوتبالیست خوبی بود و حالا مربی عالی.

پ.ن: پرستوی عزیز درسته شما از هلندی ها خوشتون نمیاد ولی باور کنید بهترین فوتبالیست ها را دارند و من همیشه طرفدارشون بودم : یوهان کرویف - فون باستن- رود گولیت و ریکارد و ... همه عالی بودن:)

---

مشکل اول از اونجا ناشی می شه که وبلاگ نويس ها خودشون شروع کردند به نوشتن برای مردم. هدف دفترچه خاطرات شخصی از ياد رفت و عنوان گنده و دهن پرکن «ژورناليسم سايیر» (بيچاره زبان فارسی) بهش تحميل شد. «روزمرگی» شد گناه و بد.

متن بالا از وبلاگ ارزیابی شتابزده است. من با نظرشان موافقم.
متن کامل را در وبلاگشان بخوانید.

***
زن فرمانبر، مرد فرمانروا