برنامه باشگاه ورزشی ام تغییر کرده و بعداز افطار میرم باشگاه. اولین روز که رفتم, ورزش عصرو مربی جدید برام تنوعی بود. مخصوصن وقتی حرکاتی با چوب انجام می دادیم با ریتم تند آهنگ عربی, من رو یاد جمیله و عصای معروفش انداخت! انصافن مربی رقصنده خوبی ست, هم عربی و هم تکنو!
این خانم مربی همسر یک کارخانه داره و پدر و برادرانش از بازاریان معتبر و البته جزو «راستی» ها در سمنان هستن. من وقتی این خانم مربی رو می بینم به یاد خانم «فائزه هاشمی» می افتم. فکر کنم خود این خانم هم احساس می کنن فائزه هاشمی سمنان هستن!
وقتی محیط باشگاه های ورزشی امروزی رو با باشگاه های 20 سال پیش سمنان مقایسه می کنم ,به یاد میارم چه سال های سختی رو گذروندیم.
اولین بار در سال 66 به اصرار عده ای از خانم ها از طریق تلفن و مراجعه حضوری به تربیت بدنی موفق شدیم ورزش بانوان رو در سمنان افتتاح کنیم. اون موقع سالن انقلاب سمنان سه روز در هفته, هر روز یک ساعت در اختیار بانوان بود. البته محدودیت خیلی زیاد بود. از موسیقی برای ورزش خبری نبود. لباس ورزشی نباید یقه باز می داشت!( مایو یا تاپ شلوارک که امروزه مده , جزو گناهان کبیره بود و اصلن اجازه پوشیدن نمی دادن!)
برای ورود به باشگاه هم باید با حجاب کامل و بدون آرایش می رفتیم. تمام این سختی ها رو تحمل کردیم تا بتونیم ورزش کنیم ولی متاسفانه جو داخل سالن و شلوغی و تمیز نبودن محیط باعث شد بطور مرتب باشگاه نرم.
بعد که باشگاه های خصوصی افتتاح شد کمی محدودیت ها کم شد البته باز هم لباس پوشیدن در سالن محدود بود و موسیقی هم نباید استفاده می شد.
ولی امروزه... باشگاه ها بیشتر به سالن های مد شبیه شده تا باشگاه ورزشی. آرایش های آنچنانی و جدیدترین موزیک های تکنو و پاپ و ...
با مقایسه اون سالها با امروز, از خودم می پرسم, نسل سوخته چه کسانی هستن؟
ما دهه چهل ها, که اوج جوونی مون مصادف با انقلاب بود و بهترین سالهای جوونی ما در خفقان دهه شصت گذشت.
دهه پنجاه ها, که کودکی شون مصادف با انقلاب بود و بعد از اون ...
دهه شصت ها, که بچه های جنگ هستن
یا بچه های نسل جدید ؟
